Δίκαιη αλιεία είναι...

Δίκαιη αλιεία σημαίνει να παίρνεις από τη θάλασσα μόνο αυτό που χρειάζεσαι και τίποτα περισσότερο. Σημαίνει να θεωρείς ότι η θάλασσα ανήκει σε όλους και δεν είναι πηγή πλουτισμού των λίγων. Εκατοντάδες χιλιάδες παράκτιοι ψαράδες χαμηλής έντασης κάνουν ακριβώς αυτό, χρησιμοποιώντας εργαλεία, τα οποία έχουν τις ελάχιστες δυνατές επιπτώσεις στη θαλάσσια ζωή. Έτσι μπορούν και ζουν με αξιοπρέπεια, οι ίδιοι και οι οικογένειές τους.
Όμως αυτοί οι ψαράδες κατατροπώνονται από "πλοία-τέρατα", δηλαδή γιγαντιαία, βιομηχανικά αλιευτικά που εξαντλούν και καταστρέφουν τη θαλάσσια ζωή. Αυτό δεν είναι δίκαιο για τους παράκτιους ψαράδες, για τις θάλασσες και τους ωκεανούς, αλλά και για εμάς τους ίδιους.

(πηγή : Greenpeace/ Ελλάδα )

κλικάρετε για μεγένθυνση

 Aς δούμε μερικά στοιχεία, που τα δανειστήκαμε από την ιστοσελίδα της Greenpeace (Άντζελα Λάζου ) :

Το ολλανδικό τέρας - αλιευτικό Cornelis Vrolijk, κατέχει το 23% των ποσοστώσεων της Αγγλίας και περίπου το 6% της συνολικής αλιευτικής ποσόστωσης του Ηνωμένου Βασιλείου, όταν 5.000 οικογένειες με μικρά αλιευτικά σκάφη περιθωριοποιούνται καθώς κατέχουν μόλις το 4% των ποσοστώσεων. Είναι δίκαιο που πέντε σκάφη κατέχουν το 20% της ποσόστωσης του Ηνωμένου Βασιλείου; Είναι δίκαιο που οι αλιείς χαμηλής έντασης αποτελούν περίπου το 80% του στόλου, αλλά παίρνουν μόνο το 4% της «πίτας»;

 Τι γίνεται με το σουηδικό τέρας Atlantic; Ήταν δίκαιο που έλαβε 170.000 ευρώ σε έμμεσες επιδοτήσεις από την φοροαπαλλαγή σε καύσιμα, ενώ ψάρευε στο Bratten, μια ευαίσθητη περιοχή Natura 2000; Και τι συμβαίνει με τους μικρούς αλιείς της Δανίας; Πώς έχουν ίση μεταχείριση όταν λαμβάνουν μόλις το 5% των αλιευτικών ποσοστώσεων και αντιπροσωπεύουν το 72% των σκαφών, ενώ 105 πλοία (μόλις το 15% του στόλου) απολαμβάνουν τα κέρδη από την αλίευση του 90% των ψαριών;

 Όπως εύκολα διαφαίνεται από τα παραπάνω στοιχεία, η εξαντλητική αλιεία των μεγάλων εταιρειών, δεν δημιουργεί μόνο περιβαλλοντική καταστροφή των ωκεανών, αλλά και οικονομικό αφανισμό των τοπικών λαικών στρωμάτων. Η Ευρώπη χρηματοδοτεί τις εταιρείες αυτές, δημιουργώντας παράλληλα και το νομικό πλαίσιο που θα καλύψει την δράση τους. 
Εξ άλλου η από αρχαιοτάτων χρόνων διαπίστωση ότι  "το δίκαιον ουκ άλλο τι ή του κρείττονος ξυμφέρον", αποτελεί το θεμέλιο λίθο της η θ ι κ ή ς της καπιταλιστικής οικονομικής οργάνωσης ! 
Ως εκ τούτου είναι αφελές να πιστεύουμε ότι ο αγώνας και η αποκατάσταση του δικαίου δύναται να περάσει μέσα από δικαστικούς διαδρόμους, με χρήση προσφυγών και άλλων παρόμοιων νομικίστικων επιλογών. Οι νόμοι αλλάζουν κατά το δοκούν και το συμφέρον της οικονομικά ισχυρής τάξης, επιδιώκοντας παράλληλα να καλλιεργήσουν και ένα "σκέπτεσθαι" στους λαούς: Εκείνο του νομοταγή πολίτη ως ιδεώδες του άξιου πολίτη! 

Ποιό όμως δίκαιο υπηρετούμε όταν τηρούμε πιστά νόμους, που εξαθλιώνουν την μεγάλη μάζα των μεσαίων και εργατικών τάξεων προς όφελος του πλουτισμού μιας χούφτας ανθρώπων; Γιατί τέτοιους νόμους αντί να τους πολεμάμε στα δικαστήρια και μέσα στα πλαίσια την αστικής δημοκρατίας,  δεν τους ανατρέπουμε με την μαζική και οργανωμένη ανυπακοή μας; Ποιόν έχουμε να φοβηθούμε πραγματικά; Μήπως συμβεί το ακριβώς αντίθετο και ο φόβος γίνει όλος δικός τους, στην περίπτωση που η συμμαχία μεταξύ των λαικών στρωμάτων πάρει την σάρκα μιας ενωμένης γροθιάς έτοιμης να διαλύσει το σαθρό σύστημά τους;